Metro Lezers column
- Gegevens
- Gepubliceerd: zondag 11 januari 2015 12:39
Metro Lezerscolumn by David Dekker – Video Games
Toen ik een klein halfjaar geleden in Rotterdam kwam wonen was mijn huisgenoot gek van een artiest: Willem Bodhi. Elke maandag stond deze man in de Irish Pub, zichzelf begeleidend met enkel een gitaar. Als muzikant, muziekliefhebber en –kenner, dacht ik wel wat gezien te hebben; optredens, muzikale vrienden en het aanschouwen van grootheden. Een aantal maandagen ben ik met mijn huisgenoot Leonard, ondertussen een goede vriend, naar de desbetreffende kroeg geweest en heb ik mij laten verbluffen door niet alleen de muzikale kwaliteiten maar vooral de kracht van het hard en de razende passie van Bodhi. Vanavond, echter, vond Bodhi het podium op een dinsdag, waardoor de pub nagenoeg leeg was. Op een comfortabele barkruk op reukafstand van het podium nestelden wij ons met een pint, wachtend op de man die onze verwachtingen aan stukken zong. Slechts enkele dagen hiervoor had mijn huisgenoot aangegeven dat nu zijn studie afgerond was er voor hem niks anders opzat dan het volwassen leven: een eigen appartement, een baan, en alles wat daarbij hoort. Hij ging, met pijn in zijn hart, onze havenstad verlaten. Na een jaar waarin een traumatisch auto-ongeluk, een verneukeratieve liefdesbreuk na bijna vijf jaar en het mezelf in arbeid uitputten als remedie voor die twee mij nauwelijks een traan hadden gelaten, zette Bodhi zijn cover van “Video Games” in. Voor het nummer had Bodhi een prachtige anekdote over zijn dochter verteld en in zijn ogen, zijn stem, zijn houding en zijn spel was niets anders dan liefde te voelen. Vanaf het eerste moment waarop hij een snaar aansloeg was mijn blik gericht op de uitdrukkingen die zijn gezicht kenmerkte, de klanken die hij overbracht, maar vooral de het kippenvel-gevoel van de snaar die hij in mij raakte. Een 19-jarige jongen, nog gekleed in zijn leren jas, zag voordat hij het wist zijn zicht vertroebelen en voelde een haast film-achtige traan over zijn wang rollen. Ik wendde mij tot mijn huisgenoot die, naast dat hij met weinig succes vluchtig een droog blok uit zijn keel probeerde weg te slikken, ook geroerd was. Deze vertelde mij terstond over zijn eerste ervaring met dit nummer, een ervaring die naast dat deze mij een glimlach bezorgde ook ruim baan maakte voor een volgende traan. Het is de kracht van een goede muzikant: het verdomd ingewikkelde leven voor eventjes zo simpel te laten lijken. Hiervoor niets minder dan eeuwige dank.